Knjiga Tihomira Brajovića Fikcija i moć. Ogledi o subverzivnoj imaginaciji Ive Andrića, upravo objavljena u izdanju Arhipelaga, donosi jedno suštinski novo tumačenje književnosti Ive Andrića.
U pet odlično napisanih ogleda o subverzivnoj imaginaciji Ive Andrića, pri tome spregnutih u jednu teorijsku, književnoistorijsku i metodološku celinu, Tihomir Brajović pokazuje kako je ovaj pisac u svojim neuporedivim istorijskim romanima i hronikalnim pričama ostao i svedok vremena u kome je napisao dela za koja je dobio Nobelovu nagradu za književnost. Ovaj Andrićev subverzivni pristup u pripovedanju, prema Brajoviću, posebno je vidljiv u pojedinim pričama i u svim piščevim romanima pisanim posle Drugog svetskog rata.
Brajović na upečatljiv način pokazuje kako se u Andrićevim knjigama, pogotovu u romanima Prokleta avlija i Omerpaša Latas ili u jednoj od najboljih piščevih proza Priča o vezirovom slonu, uspostavlja uzbudljiv odnos priče i moći. Andrićeva priča ne govori samo o moći, ona je preispituje i razlaže prikazujući i njena strašna svojstva, i njena ograničenja i nedovoljnosti, i njeno gubljenje temelja održivosti u modernim vremenima.
Polazeći od istorije, Andrić i te kako govori o svojoj savremenosti, otkrivajući kako je moć vrlo često fiktivna, a subjekt moći ispražnjen. Andrićeve velike proze iznutra sagledavaju kako moć i u istorijskom i u modernom vremenu gubi na snazi i stabilnosti. Moć se prazni, nekada ostajući samo ljuštura bez smisla i sadržaja, a nekada iznova i neprestano mora da se samodokazuje, čime, zapravo, samu sebe suštinski samoosporava.
Knjiga Fikcija i moć predstavlja subverzivnog Andrića kao liberalnog ironičara u senci etabliranog pisca. Ako je tom senkom Andrić u vremenima totalitarnog komunizma štitio i sebe i svoje delo, u samom delu se otvaraju vidici i slojevi u kojima se otkriva snaga piščevog suštinski modernog razumevanja moći, politike i sile. Otuda odnos priče i moći u Andrićevoj književnosti opisuje krug od „fikcije istoričnosti do političnosti fikcije, i natrag“.
U pomnim i studioznim analizama Andrićevih velikih dela Tihomir Brajović otkriva brižljivo utkane detalje u kojima se nesumnjivo pokazuje Andrićev odnos prema vlastitom društvenom i političkom vremenu, čime otvara pitanja da li se u Omerpaši Latasu može prepoznati Tito i da li se u Prokletoj avliji može prepoznati Goli otok?